پلاستیک های زیست تخریب پذیر چه اثراتی بر محیط زیست دارند؟
هر دو نوع پلاستیک های زیست تخریب پذیر و پلاستیک های کودپذیر از موادی هستند که قابلیت تجزیه به مواد ارگانیک تشکیل دهنده را دارند. اگرچه عملیات کمپوست و یا تولید کود به کنترل شدید عوامل محیطی مانند دمای بالاتر، فشار و همچنین غلظت مواد مغذی و علاوه بر آن نسبت مناسب مواد شیمیایی نیاز دارد. تمامی شرایط یاد شده را فقط می توان در کارخانه های صنعتی کامپوست به وجود آورد که تعداد آنها بسیار کم است و فاصله زیادی با هم دارند. پلاستیک های کودپذیر فقط در شرایطی که کنترل بسیاری وجود دارد، قابل تجزیه هستند. کامپوست بیشتر در محیط های صورت می‌گیرد که ماده در معرض هوا باشد و این درحالی است که عملیات زیست تخریب پذیر در محیط های بدون جریان هوا صورت خواهد گرفت. پلیمرهایی که از مواد زیستی ساخته شده‌اند و در واقع از مواد غیر فسیلی نشأت می گیرند به طور طبیعی در محیط زیست تجزیه می شوند و این در حالی است که پلاستیک های زیستی که از پلیمرهای زیست تخریب پذیر به وجود آمده‌اند به کمک گوارنده های غیر هوازی و یا واحدهای تجزیه نیاز دارند تا مواد ترکیبی آنها در طی فرایند های بازیافتی ارگانیک از همدیگر تجزیه شود. برخلاف باور عمومی نوعی از پلاستیک ها نیز وجود دارند که از خاصیت کودپذیر و غیر زیست تخریب پذیر برخوردار می باشند. به عنوان دیگر این پلاستیک ها را با توجه به استانداردهای اروپایی و آمریکایی نمی‌توان در دسته زیست تخریب پذیر ها قرار داد زیرا این مواد به صورت طبیعی در محیط زیست تجزیه نمی‌شوند. مثالی از پلاستیک‌های کامپوستی ولی غیر زیست تخریب پذیر عبارت است از پلی لاکتیک اسید.
بیوپلاستیک ها
بیو پلاستیک به انواعی از مواد پلاستیکی گفته می شود که به صورت بخشی و یا کامل از منابع پلیمری زیستی ساخته می شوند. در واقع یک پلاستیک در صورتی در دسته زیست تخریب پذیر ها قرار می گیرد که قابلیت تجزیه در آب، کربن دی اکسید و یا زیست توده را در یک محیط ویژه با توجه به استانداردهای متفاوت داشته باشد. اگرچه نمی توان دو واژه یاد شده را با یکدیگر هم معنی نامید زیرا تمام پلاستیک های زیستی در دسته پلاستیک های زیست تخریب پذیر قرار نمی گیرد. یکی از انواع پلاستیک های زیستی غیر زیست تخریب پذیر عبارت است از پلی اتیلن. این ماده نوعی پلاستیک شیمیایی نفتی است که از سوخت های فسیلی گرفته می شود. انواع زیستی پلی اتیلن نیز در دسته پلاستیک های شیمیایی نفتی قرار می گیرند ولی توسط باکتریها سنتز یا ترکیب شده اند. انواع زیستی این پلی اتیلن خواص تکنیکی مشابهی با انواع فسیلی دارد.
پلاستیک های اکسو زیست تخریب پذیر
به طور کلی تصور میشود که این دسته از پلاستیک ها خاصیت زیست تخریب پذیری نیز دارد. اما در واقع این مواد دارای انواعی از افزودنی‌ها هستند که فرایند اکسیداسیون را سرعت می بخشند. پلاستیک های یاد شده زمانی که در معرض نور خورشید و یا اکسیژن قرار بگیرند، به سرعت تجزیه می‌شوند ولی می‌توانند همانند میکروپلاستیک ها ماندگاری بالایی داشته باشند و این ماندگاری خیلی بیشتر از مواد زیستی است.
استفاده از تبلیغات فریبنده در تولید مواد سازگار با محیط زیست
تمامی مواد موجود به طور ذاتی خاصیت زیست تخریب پذیر را دارند و ممکن است این مدت زمان بین یک هفته تا میلیونها سال باشد و پس از آن ماده به حالتی ارگانیک در طبیعت تجزیه میشود. بنابراین کالاهایی که در دسته ی زیست تخریب پذیر دسته بندی می شوند ولی زمان تجزیه آنها و همچنین شرایط محیطی محدود کننده در خصوص این مواد به درستی گزارش نمی شود، در واقع به غلط اطلاعاتی را ارائه میکنند و از شفافیت کافی برخوردار نمی باشند. البته تعداد زیادی از کمپانی های سرشناس وجود دارند که اطلاعات محیطی مواد زیست تخریب پذیر خود را به درستی توضیح می‌دهند و اعلام میکنند که این مواد بر اساس استانداردهای بین المللی و ملی به عنوان زیست تخریب پذیر شناخته می شوند. اما شرکت هایی که پلاستیک های اکسو زیست تخریب پذیر را به عنوان پلاستیک های کاملاً زیست تخریب پذیر اعلام میکنند، در واقع اطلاعات غلطی ارائه کرده اند. حتی این امکان نیز وجود دارد که تعدادی از کمپانی ها محصولات خود را به عنوان پلاستیک های زیست تخریب پذیر عنوان نمایند و این در حالی است که این مواد پلاستیک های زیستی غیر زیست تخریب پذیر هستند.
اثرات محیطی
تجزیه میکروبی: هدف اصلی به کارگیری پلاستیک های زیست تخریب پذیر در واقع جایگزینی آنها با انواعی از پلاستیک ها است که در زمین های ویژه محل دفن زباله قرار گرفته و به محیط زیست آسیب می رسانند. بنابراین توانایی موجودات بسیار ریز در تجزیه این پلاستیک ها خود یک مزیت بسیار بزرگ محیطی است. تجزیه و یا تنزل خواصی میکروبی در سه گام متفاوت صورت می گیرد: تسخیر سطح پلاستیک، هیدرولیز و معدنی سازی. در مرحله اول این موجودات ریز تمام سطح پلاستیک را می گیرند و سپس باکتری نوعی آنزیم ترشح می کند تا منبع کربنی و یا زیرمجموعه های پلیمری را به هم متصل کند و در نهایت نیز پیوند های هیدروکربنی را از هم باز می کند. بر اساس فرایند یاد شده اکسیژن و دی اکسید کربن آزاد می شوند. اگرچه تجزیه پلاستیک‌های یاد شده با آزاد سازی دی اکسید کربن در محیط زیست همراه است ولی این مواد اثرات محیطی خیلی کمتری در مقایسه با پلاستیک های نفت محور دارند که در محل‌های ویژه دفع زباله جمع آوری می شوند و آلودگی بسیاری را به وجود می آورند. تمامی موارد یاد شده باعث شده است تا پلاستیک های زیست تخریب پذیر به عنوان جایگزینی برای پلاستیک های سنتی معرفی شوند.
نگرانی های محیطی
