فیلم های نیتروسلولزی چگونه ساخته می شوند؟
فیلمهای نیتروسلولزی توسط ترکیبی از سولفوریک اسید و پتاسیم نیترات فراوری میشوند تا سلولز مونونیترات را به وجود بیاورند. این ماده تا اواسط قرن ۲۰ به صورت تجاری و با نام سلولوئید که نوعی پلاستیک با قابلیت اشتعال بالا می باشد برای لاک و فیلمهای عکاسی به کار برده می‌شد. نیترو سلولز به عنوان اولین فیلم انعطاف‌پذیر توسط شرکت Eastman Kodak در آگوست سال ۱۸۸۹ به کار برده شد. از کافور نیز به عنوان یک نرم کننده برای فیلمهای نیتروسلولزی استفاده می‌شود که معمولاً با نام فیلمهای نیترات شناخته میشوند. در گذشته از فیلمهای نیترات برای عکسبرداری اشعه ایکس استفاده می شد ولی همچنان ماهیت بسیار خطرناکی داشتند و این در حالی است که در سال ۱۹۳۳ به کار گیری ان برای چنین اهدافی کاملاً ممنوع شده و علاوه بر ان استفاده از فیلمهای تصاویر متحرک در سال ۱۹۵۱ متوقف شد و این مواد با سلولز استات ها جایگزین شدند. اشتعال فیلم های سلولزی بکار برده شده برای عکسبرداری با اشعه ایکس به دلیل آتش‌سوزی کلینیکی در اوهیو و در سال ۱۹۲۹ بود که باعث شد تا ۱۲۳ نفر در طی این آتش سوزی جان خود را از دست بدهند و تعدادی از آنها نیز نجات یافتند ولی پس از آن به دلیل استشمام دود های سمی فوت کردند.
استفاده از فیلمهای نیتراتی برای تصاویر متحرک نیز منجر شد تا اتاق هایی با پوشش دیواری ضد حریق برای نمایش این فیلمها به وجود بیاید. فیلم هایی که برای آموزش تصویر افکن ها و یا ماموران این نمایش ساخته می شد شامل اشتعال کنترل شده یک حلقه از فیلمهای نیتراتی بود که با وجود قرار گیری کامل در داخل آب همچنان می سوخت. در واقع زمانی که اشتعال این مواد آغاز شود، خاموش سازی آن کاری بسیار دشوار خواهد بود. نیتروسلولز برخلاف بسیاری از مواد اشتعال پذیر به هوا برای ادامه فرآیند نیاز ندارد زیرا در ساختار مولکولی خود حاوی مقدار کافی از اکسیژن می باشد. به همین دلیل قرار دادن کامل این فیلم ها در داخل آب باعث خاموشی این شعله نمی شود بلکه حتی دود تولیدی آن را نیز افزایش خواهد داد. آتش سوزی فیلمهای سلولوزی در سال ۱۹۲۶ و در سینمای Dromcolliher واقع در County Limerick منجر به مرگ ۴۸ نفر شد و در سال ۱۹۲۶ نیز واقعه ای مشابه مرگ ۶۹ کودک را به همراه داشت. امروزه به ندرت از فیلمهای نیتراتی به منظور نمایش استفاده می‌شود و معمولاً به همراه آن قوانین بسیاری وجود دارد که باید همراه با آموزش ویژه به ماموران این نمایش و همچنین سایر ملاحظات امنیتی باشد. اتاق های نمایشی که از این گونه فیلم ها نیز استفاده می کنند باید دارای پوشش های فلزی برای پنجره باشند تا از انتشار آتش به سمت تماشاچی ها پیشگیری شود. تئاتر Dryden واقع در موزهGeorge Eastman یکی از معدود تئاترهایی است که می‌تواند از فیلمهای نیتراتی به منظور نمایش فیلمها به بازدیدکنندگان استفاده نماید.
اطلاعاتی وجود داشت که بر مبنای انها نیترو سلولز به صورت تدریجی تجزیه شده و نیتریک اسید را تولید می‌کند و در نهایت نیز باعث تولید نوعی پودر اشتعال پذیر خواهد شد. چندین دهه بعد تصمیم گرفتند تا این مواد را در دمای پایین ذخیره کنند تا امکان ایجاد واکنش های یاد شده را به تعویق بیندازند. فرضیاتی وجود دارند که بر اساس آنها بیشتر فیلم های ساخته شده از این ماده در طی قرن ۲۰ به دلیل واکنشهای کاتالیزی و یا از هم پاشیدگی خود کاتالیزی و یا احتراق انبارهای استودیوها نابود شدند. در واقع پیشگیری از آتش سوزی فیلم های قدیمی چالشی بزرگ برای مسئولین این فیلم هاست.
فیلم های استاتی در همان دوره ای ساخته شدند که فیلمهای نیتراتی همچنان مورد استفاده بودند و فیلمهای استاتی با علامت ایمن و یا فیلمهای ایمن شناخته می شدند. هیچگاه فیلمهای نیتراتی ۸، نه و نیم و ۱۶ میلیمتری برای نمایش های غیر تئاتری و آماتور در غرب تولید نشدند ولی شایعاتی نیز وجود دارند که نشان می دهند فیلمهای نیتراتی ۱۶ میلیمتری در جماهیر شوروی سابق و یا چین در گذشته تولید می شدند. از زمان آغاز به کار صنعت فیلمبرداری تا اوایل دهه پنجاه نیتراتها بزرگترین سهم بازار تولید فیلمهای ۳۵ میلیمتری برای تصاویر متحرک را به خود اختصاص داده بودند و این در حالی است که فیلمهای ایمن آستاتی به صورت بسیار کم و برای مصارف کم اهمیت مانند چاپ تبلیغات به کار برده می شدند. نسل های اولیه فیلم های آستاتی ایمن در مقایسه با فیلمهای نیتراتی دارای دو عیب بزرگ بودند: تولید این مواد با هزینه بسیار بیشتری صورت می گرفت و استفاده مکرر از آنها در نمایش فیلم باعث می‌شود تا دوام آنها به صورت قابل توجهی کاهش پیدا کند. هزینه ملاحظات امنیتی در بکارگیری فیلم های نیتراتی بسیار کمتر از هزینه استفاده از هر گونه فیلم ایمن تا قبل از سال ۱۹۴۸ بود.
معایب یادشده منجر شده اند تا در سال ۱۹۴۸ نوعی دیگر از فیلم ها از سلولز تری استات و توسط کمپانی کداک ساخته شوند. تولید فیلمهای ساخته شده از سلولز تری استات باعث توقف صنعت فیلمهای نیتراتی شد و این در حالی است که کداک تولید این فیلم ها را از قبل متوقف کرده بود و همچنین تولید حلقه های فیلم نیتراتی در سال ۱۹۵۰ و تولید فیلمهای تصاویر متحرک ۳۵ میلیمتری در سال ۱۹۵۱ پایان یافته بود. مزیت اصلی سلولز تری استات در آن بود که این مواد خاصیت اشتعال پذیری بسیار پایینی داشته و علاوه بر آن هزینه و پایداری مشابه با فیلمهای نیتراتی دارند. این فیلمها همچنان به صورت انحصاری تا دهه هشتاد میلادی به کار برده می‌شدند تا زمانی که پلی استر و پلی اتیلن ترفتالات در حوزه‌هایی توانستند از آن پیشی بگیرند. پلی استر در مقایسه با نیترات و یا تری استات مقاومت بسیار بیشتری در برابر تجزیه پلیمری دارد و این در حالی است که نحوه تجزیه ان همانند نیترات خطرناک نمی باشد با این وجود ممکن است در معرض فرآیندی با نام سندروم سرکه قرار گیرد. این نامگذاری ناشی از بوی استیک اسید در فیلمهای در حال تجزیه می باشد و توسط ماموران نمایشی انتخاب شده است. سندروم یاد شده باعث می شود تا فیلم ترک بخورد، تغییر شکل دهد و در نهایت حالتی شکننده و غیرقابل استفاده پیدا کند. پلی اتیلن ترفتالات نیز همانند سلولوز مونونیترات به مقدار بسیار کمتری در معرض کشیدگی قرار خواهد گرفت.
تری استات همچنان به عنوان ماده کاربردی در تولید نگاتیو دوربین به کار برده می شود چون می توان آن را به صورت نامحسوسی و با استفاده از حلال ها در طی سر هم بندی نگاتیو به همدیگر متصل کرد و این در حالی است که فیلم های پلی استری را می توان فقط با استفاده از برچسب های نواری ایا امواج فراصوت به همدیگر متصل کرد ولی هر دوی آنها باعث ایجاد علامت های کاملاً مشخصی بروی فریم میشوند. علاوه بر آن فیلم های پلی استری بسیار قوی هستند و در صورتی که تحت فشار قرار بگیرند نمیشکنند و همچنین احتمال آسیب رسانی به دوربین های گران قیمت و یا پروژکتورها در طی فرآیند انباشتگی فیلم وجود نخواهد داشت ولی فیلم های ساخته شده از تری استات به سادگی شکسته و در نتیجه خطر آسیب دیدگی را به مقدار بسیار فراوانی افزایش می‌دهند. عده زیادی با به کارگیری پلی استر به عنوان فیلمهای نسخه نمایشی مخالف می باشند و علت آن نیز هزینه بسیار بالای پیوند دهنده های فراصوتی است که ممکن است فراتر از بودجه تئاترهای کوچک باشد. اگرچه مورد یاد شده به اندازه‌ای که تصور می‌شد هم ترسناک نبود زیرا استفاده روزافزون از سیستم های اتومات در سینماها باعث می شود تا استحکام بالاتر پلی استر ها به عنوان یک مزیت مهم در کاهش خطر پارگی فیلم و همچنین خرابی آن شود. از آنجایی که نیتروسلولز خاصیت احتراقی دارد بنابراین تمام محصولات تولید شده از آن موفقیت زیادی نداشتند. در سال 1896 و زمانی که فیل ها در حال انقراض بودند صنعت بازی بیلیارد جایزه ۱۰ هزار دلاری برای فردی تعیین کرد که بتواند بهترین گزینه جایگزین را برای توپ های بیلیارد ساخته شده از عاج فیلها ارائه کند. فردی با نام John Wesley Hyatt موفق به کسب این جایزه شد و این کار را از طریق خلق نوعی ماده جدید به نام نیتروسلولز کافوری انجام داد که در واقع اولین ماده ی ترموپلاستیک بود و با نام سلولوئید نیز شناخته می شد. این اختراع با شهرت بسیار کمی همراه بود اما توپ‌هایی که فرد یاد شده اختراع کرد، دارای قابلیت اشتعال پذیری بسیار بالایی بودند و حتی گاهی اوقات بخش هایی از لایه های خارجی آنها در برابر ضربه به صورت ناگهانی منفجر می شدند. یکی از صاحبان باشگاه های بیلیارد در کلرادو نامه‌ای به این مخترع نوشت و درباره امکان انفجار این توپها با وی صحبت کرد و در این نامه اشاره کرد که موضوع یاد شده چندان برای وی اهمیتی نداشته ولی ممکن است برای مهمانان وی خطراتی به همراه داشته باشد. فرآیندی که توسط این مخترع برای تولید توپ های بیلیارد استفاده شده در سال ۱۸۸۱ به نام وی ثبت شد و شامل قرارگیری حجمی از نیترو سلولز در یک کیسه لاستیکی بود که سپس در یک سیلندر مایع قرار گرفته و گرم شد. فشار نیز به مایع یاد شده در سیلندر اعمال شد که باعث تولید نوعی فشرده و منسجم از نیتروسلولز شد و آن را به فازی واحد تبدیل کرد و این در حالی بود که گرما باعث تبخیر محلول می‌شد. پس از آن توپ سرد شده و یک ماده منفجره را به وجود می آورد.
